Wij mochten Christina De Witte uithoren over hoe het voor haar als tiener was en hoe ze nu met die struggles omgaat.
Chrostin: ‘Ik wou een boek schrijven dat ik zelf leuk had gevonden als struggelende tiener’
Christina De Witte, ook wel bekend als de 22-jarige cartooniste Chrostin, werkte twee jaar lang aan een zelfhulpboek voor tienermeisjes (en -jongens). Informatie waar zij zelf als tiener behoefte aan had, maar naar eigen zeggen niet aangeboden kreeg. ‘Tiener zijn is meer dan gewoon schaamhaar, heupen of borsten. Er zijn zoveel mentale veranderingen die je ondergaat.’ In ‘Sommige meisjes houden niet van roze’ kaart ze al die problemen een voor een op haar eigen manier aan met anekdotes. Wij mochten haar uithoren over hoe het voor haar als tiener was en hoe ze nu met die struggles omgaat.
Hey Christina, je hebt je eigen boek gelanceerd, zalig! Heb je het boek vanuit je eigen ervaring geschreven?
‘Ja. Een groot deel van het boek bestaat vooral uit anekdotes en grappige of gênante verhalen. Daarnaast heb ik natuurlijk ook experts geraadpleegd en informatie opgezocht, want ik kan niet zomaar onzin verkopen. Het stuk over introvert en extravert, bijvoorbeeld, dat heb ik niet zelf verzonnen natuurlijk.’
Hoe was het dan als tiener voor jou?
‘Mijn tienerleven was niet meteen anders dan dat van een andere tiener. Vrienden verliezen, liefdesverdriet, pesten… Elke jongere krijgt daar ooit weleens mee te maken in zijn/haar leven. Al speelde het feit dat ik half-Aziatisch ben wel een grote rol in dat pesten en hoe ik mezelf voelde. Ik voldeed zogezegd niet aan de schoonheidsidealen en daar had ik het wel moeilijk mee. Ik deed er alles aan om mezelf te verbergen.’
In Thailand noemden ze mij farang (buitenlander/toerist) en hier werd ik ‘Chinees’ genoemd.
Hoe had het feit dat je half-Aziatisch bent een invloed op je leven als tiener?
‘Ik voelde me nergens thuis. Niet hier en niet in Thailand, want ook daar was ik het buitenbeentje. In Thailand noemden ze mij farang (buitenlander/toerist) en hier werd ik ‘Chinees’ genoemd. Half-Aziatisch zijn bepaalt voor een deel je identiteit en hoe anderen naar je kijken.’
Welke ‘verwijten’ kreeg je in België nog naar je kop gesmeten?
‘Dat was van alles. Zoals “dit spel is niet voor Chinezen” en “Chinezen mogen niet meedoen”, “ching chang chong”, mensen trokken spleetogen naar mij, vroegen hoeveel het kostte voor een happy ending…’
Ze zeiden ook gemene dingen over mijn mama. Dat ze een postorderbruid of een ladyboy zou zijn.
Welke opmerkingen kwetsten je het meest?
‘Ze zeiden ook gemene dingen over mijn mama. Dat ze een postorderbruid of een ladyboy zou zijn. En dat vond ik héél onbeleefd. En natuurlijk raakten ook de opmerkingen over mijn uiterlijk mij enorm. Ik voelde mij zo lelijk en minderwaardig en ik wilde zo graag Vlaams zijn, omdat ik dacht dat dat de norm was. Ik geloofde echt dat Aziatisch zijn fout was, terwijl dat helemaal niet zo is. En ik ben er zeker van dat heel veel gemengde of gekleurde kinderen hetzelfde meemaken.’
Heb je een echt dieptepunt gehad in die periode?
‘Nee, er is niet echt één moment dat ik kan benoemen. De middelbare school was voor mij één grote struggle. Het pesten heeft ook enorm meegespeeld in mijn identiteitscrisis. Het was alsof ik de weg kwijt was. Ik wist niet wie ik was of waar ik mij goed bij voelde. En ik ben zeker dat iedereen zich hierin herkent. Je hoort constant van andere mensen wat je moet zijn en niet mag zijn en zo vergeet je wie jij zelf wilt zijn.’
Ik krijg nu nog opmerkingen, maar het grote verschil is dat ik er nu beter mee kan omgaan
Krijg je nu soms nog van die opmerkingen die je als tiener moest incasseren?
‘Vast wel, maar het grote verschil is dat ik er nu beter mee kan omgaan. Je kiest er niet voor hoe je eruit ziet, dus je moet er op een of andere manier mee leren leven.’
Wanneer heb je jezelf dan uiteindelijk ontdekt?
‘Na het middelbaar, toen ik mijn studies begon aan de hogeschool. Ik kende niemand, dus ik moest echt uit mijn comfortzone stappen en vrienden maken. Mijn wereld is pas dan écht opengegaan. Ik had eindelijk de tijd en ruimte om mezelf te ontdekken. Ik kon dan pas zeggen: “Ik ben trots op mijn afkomst en hoe ik eruit zie”.’
Hoe heb je die stap gezet?
‘Het schrijven van mijn boek heeft me enorm geholpen. Ook op sociale media is er een hele wereld opengegaan voor mij. Zo ben ik activistische accounts en accounts over body positivity beginnen volgen, zoals @activismandstuff en @fillefolle. Ik heb boeken, zoals “Feminist Fight Club” van Jessica Bennett, een boek vol praktische tips, en “The Subtle Art of Not Giving a Fuck” van Mark Manson, gelezen die mijn ogen hebben geopend. Na een lange tijd heb ik de klik gemaakt, maar ik wil niet dat andere tieners zo lang nodig hebben om dat punt te bereiken.’
Is dat het doel van je boek? De ogen van andere tieners openen?
‘Dat is inderdaad één van de bedoelingen. Ook als een soort antwoord op de zelfhulpboeken die ik had als een tiener. Ik wil doodnormale situaties op een luchtige, grappige en soms originele manier brengen. Daarom wou ik een boek schrijven dat ik zelf leuk had gevonden als struggelende tiener.’
Welke raad zou je aan je zestienjarige zelf geven?
‘”Maak je geen zorgen, want je komt als een kat op je pootjes terecht.” Mijn zestienjarige zelf zat namelijk met de handen in het haar, omdat ze geen idee had wat ze twee jaar later moest studeren. Maar zoals je ziet, is alles goed gekomen.’
Heb je nu nog onzekerheden over je uiterlijk?
‘Veel minder, maar ik heb er wel nog. Ik kan niet gaan rondbazuinen “love yourself” als ik mezelf niet graag zie. Maar ik ben niet perfect en dat weet ik, maar nu omarm ik mijn imperfecties in plaats van ze te haten. Zo ben ik bijvoorbeeld curvy en groot in vergelijking met andere Aziatische meisjes, want zij zijn tenger en klein. Dus soms denk ik: misschien moet ik eens wat meer gaan lopen, maar die gedachte vernietig ik snel, want ik weet dat ik niet veel kan veranderen aan mijn lichaamsbouw, en dat hoeft ook niet. Vanaf mijn achttiende heb ik ermee leren leven. Op slechte dagen durft die gedachte mijn hoofd wel nog eens binnen te sluipen, maar op andere dagen denk ik: je m’en fous.’
Ik heb iemand beter doen voelen en zo weet ik dat ik mijn doel heb bereikt.
En ben je soms onzeker over je werk?
Ja! Zelfs van mijn boek ben ik bijvoorbeeld niet meer honderd procent zeker. Als ik nu bepaalde dingen terug lees denk ik: amai, waar zat jij met je hoofd twee jaar geleden? Of: hoe heb ik dat nu getekend? Ik heb gelukkig al veel goede reacties gehad. Niet dat ik dat nodig heb om te beseffen dat het boek mijn levenswerk is, maar het is toch een bevestiging. Ik heb iemand blij gemaakt of beter doen voelen en zo weet ik dat ik mijn doel heb bereikt.’
Wie is jouw grootste inspiratie?
‘Dalilla Hermans. Voor mij is zij hét voorbeeld van wie ik later wil zijn. Hoe zij met zoveel vuur en passie opkomt voor haar waarden, vind ik enorm moedig en strijdlustig. Dan denk ik: ik wil ook dat vuur voelen branden in mij. En ik begin dat ook te voelen, op mijn manier weliswaar.’
Hoe ga je om met negatieve commentaar op sociale media?
‘In het begin was dat heel moeilijk, want ik nam opmerkingen heel persoonlijk op. Toch heb ik doorgebeten en nu lees ik de reacties en reviews gewoon niet meer. Het is een kwestie van jezelf te beschermen. Ik sta natuurlijk open voor feedback, dus mensen die op een beleefde manier in discussie gaan met mij, geen probleem. Maar wie haat om mij te kwetsen, blokkeer ik gewoon.’
Ik weet zelfs nog niet alles over mezelf, laat staan dat ik alles weet over tiener zijn.
Wat is de grootste levensles die je zelf hebt geleerd?
‘Het is misschien cliché, maar het klopt als een bus: je mag 100 keer op je bek gaan, je mag zelfs een beetje doorglijden op de grond, maar zolang je 101 keer terug rechtstaat, is het oké. Ik heb geleerd dat je door fouten te maken, het altijd beter kan doen.’
Hoe zou je het vinden om een rolmodel genoemd te worden?’
‘Ik denk dat die rol met veel verantwoordelijkheid komt en ik weet niet of ik daar zelf volwassen genoeg voor ben. Ik weet zelfs nog niet alles over mezelf, laat staan dat ik alles weet over tiener zijn. Maar als het dat kost om er te zijn voor die tienermeisjes en-jongens, als dat is waar ik goed in ben en ik mijn roeping heb gevonden, dan graag, want ik heb mij heel lang nutteloos gevoeld. Tot nu.’
‘Sommige meisjes houden niet van roze’, geschreven door Christina De Witte, is nu beschikbaar voor € 19,99.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
