Hoe veilig voel jij je nog?
Zo reageren jullie op het overlijden van Julie: ‘Ik volg verdedigingslessen, zodat ik mij hopelijk kan én durf verweren’
Seksuele intimidatie: we lezen het overal en komen er dagelijks mee in contact. Maar hoe veilig voelen wij ons eigenlijk nog na de verschrikkelijke dood van Julie Van Espen? Deze meisjes tussen 14 en 19 jaar waren zo moedig om te getuigen over wat hen dwarszit.
Elk meisje komt wel eens in een ongemakkelijke situatie terecht. Elke vrouw wordt weleens nagelopen of nagefloten. Iedereen is een beetje Julie. Deze meisjes getuigen waarom ze zich ook zo voelen en wat ze eraan kunnen veranderen.
Anne (19)
‘Ik ben deze ochtend nog aangesproken geweest door een vreemde man. Ik reageer daar nooit op, omdat ik dat niet durf. Ik fiets ook nooit alleen. Dat is altijd al zo geweest, maar sinds Julie heb ik ook overdag schrik. Ongepast aanrakingen kunnen bij mij zeker niet door de beugel, maar ook op een vrouwonvriendelijke manier aangesproken worden vind ik gewoon niet oké. Ze zouden daar op school een aantal lessen aan mogen besteden. Ze moeten ons uitleggen hoe we in dergelijke situaties moeten reageren. Maar ze moeten ook aan jongens duidelijk maken dat het helemaal niet normaal is om vrouwen op die manier te benaderen. Alleen zo kunnen we verhalen als die van Julie in de toekomst voorkomen.’
Sinds Julie heb ik ook overdag schrik.
Zahira (17)
‘Natuurlijk wisten we voor het verhaal van Julie ook al dat het hier ‘s avonds in Antwerpen niet pluis is. Haar verhaal drukt ons jammer genoeg nog maar eens met de neus op de feiten. Ik beken zonder schroom dat ook ik in de avond schrik heb, maar dat gevoel is niet verergerd sinds de dood van Julie. Dat wil ik gewoon niet toelaten, omdat ik sterk moet blijven. Daarom volg ik ook verdedigingslessen, zodat ik mij hopelijk kan én durf verweren wanneer ik in een dergelijke situatie terechtkom.’
Ik probeer mijn angst zo veel mogelijk in te tomen: ze heeft pech gehad.
Amélie (15)
‘Onaangename aanrakingen, dat is voor mij de grens. Jammer genoeg wordt er wel nog steeds van ons verwacht dat jongens tijdens een fuif zomaar in onze borsten en billen mogen knijpen, “want dat is normaal als ze gedronken hebben”. Mijn ouders vragen altijd om een berichtje te sturen wanneer ik met de fiets vertrek en wanneer ik ergens aangekomen ben. Julie was een vriendin van mijn broer, dus bij ons leeft dat thuis nog een beetje meer. Ik begrijp dan ook volledig waarom mijn ouders op dat vlak zo streng zijn. Ik probeer mijn angst zo veel mogelijk in te tomen: ze heeft pech gehad. Het kan iedereen overkomen.’
https://www.instagram.com/p/BxPp9TxHSRB/?utm_source=ig_web_copy_link
Jehan (19)
‘Als ik alleen op stap ben, heb ik mijn gsm altijd in de hand, zodat ik meteen een SOS-bericht kan sturen als er iets aan de hand zou zijn. Ik probeer lugubere buurten te vermijden en ben altijd al op mijn hoede. Maar sinds de dood van Julie spoken er nog meer enge gedachten door mijn hoofd. Daarom overweeg ik om een gevechtssport uit te oefenen. Ik denk dat ik mij dan toch net iets veiliger zou voelen.’
Ella (14)
‘Als mannen mij te aanvallend aanspreken durf ik daar op te reageren, omdat ik dat gewoon beu ben. Je mag niet té veel schrik hebben. Dat mag je hen echt niet gunnen. Het verhaal van Julie komt natuurlijk eventjes heel hard aan, maar ik ga geen “extra maatregelen” nemen. Ik zorg er gewoon voor dat ik ‘s avonds nooit ergens alleen naartoe ga. Als ik niet door een vriendin vergezeld kan worden blijf ik thuis.’
Ik overweeg om een gevechtssport uit te oefenen.
Catelyn (17)
‘Als het donker is, brengt mijn mama mij altijd naar een feestje. Ze verwacht dan ook dat ik af en toe eens iets laat weten, ook al is het laat. Overdag voel ik mij relatief veilig, maar ‘s nachts niet, omdat ik al eerder in vervelende situaties ben terechtgekomen. Als ik dan toch eens alleen de stad in moet, doe ik altijd alsof ik iemand aan het bellen ben, zodat de mannen op een afstand blijven.’
Lisa (16)
‘Ik negeer mannen die iets tegen mij zeggen of naar mij fluiten, omdat ik schrik heb dat ze anders agressief uit de hoek zullen komen. Sinds de dood van Julie heb ik het gevoel dat ik nog voorzichtiger moet zijn. In de klas hebben we aan het verhaal van Julie geen aandacht besteed, maar onder de vriendinnen natuurlijk wel. We vinden het gewoon niet kunnen dat wij niet alleen meer over straat kunnen lopen. Een paar lessen over hoe en wat zouden meer dan welkom zijn.’
Tsteten (19)
‘Hoe ongemakkelijk het openbaar vervoer ook mag zijn: ik kies altijd voor de tram of bus, en nooit voor mijn fiets. In Antwerpen durf ik gewoon niet meer met een fiets rond te rijden. Erg hé! Het kan iedereen overkomen. Dat bewees Julie ons jammer genoeg nog maar eens.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
